Handverkskonur milli heiða, þingeyskur félagsskapur sem hefur síðastliðin 20 ár selt heimatilbúnar afurðir á markaði á Fosshóli við Goðafoss, fordæma harðlega þá þróun sem orðið hefur í minjagripasölu hér á landi. Í yfirlýsingu sem þær sendu Akureyri vikublaði segir að á síðustu árum hafi færst í vöxt að íslenskir minjagripir séu framleiddir erlendis. „Ýmiskonar dót skartar íslenska þjóðfánanum eða myndum af okkar helstu náttúruperlum, vandlega merkt Kína eða Taiwan. Við því er víst lítið að segja en leiðinlegt samt að þetta skuli vera það helsta sem Íslendingum dettur hug að bjóða erlendum gestum okkar. En nú tekur steininn úr þegar íslenska lopapeysan er dregin niður í gróðasvaðið og subbuð út með þessum hætti. Drottningin okkar lopapeysan er flutt inn til Íslands. Er ekki fokið í flest skjól þegar fjársterkir aðilir eru farnir að flytja út íslenska lopann alla leið til Kína þar sem að prjónaðar eru úr honum peysur, þær síðan sendar aftur til Íslands og seldar erlendum ferðamönnum sem íslenskar lopapeysur,“ segir í vafningalausri yfirlýsingu handverkshópsins.
Hópurinn tekur fram að með þessu sé ekki verið að beina spjótum að kínverskum prjónakonum, enda séu þær sennilega ekki öfundsverðar af launum sínum. „En hér á landi er fólk sem vildi gjarnan hafa atvinnu af því að prjóna fyrir þessi fyrirtæki en þá sennilega á heldur hærri töxtum. Íslenska lopapeysan hefur lengi verið burðarásinn í sölu okkar smærri aðilanna, það hefur orðið vakning í prjónaskap og margir haft töluverðar tekjur af því þjóðlega handverki, að prjóna. Ef við eigum að standa í samkeppni við kínverskar prjónakonur er nokkuð ljóst hvernig rekstur okkar fyrirtækja fer.“
Handsverkskonur segjast gera sér grein fyrir að salan á kínverskum lopapeysum hér sé lögleg en siðlaus. „Víða um land eru rekin lítil handverksgallerí, við teljum að fólk sem rekur þau séu sama sinnis og við köllum eftir viðbrögðum þeirra,“ segir í yfirlýsingu handverkshópsins.
